■ کاربرد پلیمر در راهسازی بخش عمران

1- مقدمه
امروزه صنعت راهسازی یکی از مهمترین شاخه های مهندسی می‌باشد که به سرعت در حال رشد است. گسترش سریع شبکه راهها، افزایش ترافیک و بار محوری ناشی از آن، همچنین افزایش تقاضا برای بهبود کیفیت خدمات، سبب تلاش بیشتر مهندسان به منظور بالا بردن کیفیت راهها و نگهداری آنها گشته است.
تا اوایل قرن بیستم جاده ها عمدتا خاکی بودند و راههای داخل شهری سنگفرش می‌شدند، امروزه، با پیشرفت تکنولوژی به روسازی راه بسیار اهمیت داده می‌شود.
در این میان مناسبترین ماده ای که برای روسازی راه به کار می‌رود، آسفالت است. زیرا از مواد دیگری ارزانتر است، در برابر تغییرات شرایط جوی پایدار می‌باشد، خاصیت ارتجاعی دارد، به فراوانی و در همه جا در دسترس است و می‌توان آن را (با اصلاحات لازم) در هر آب و هوایی به کار برد.
تا چندین دهه قبل آسفالت به صورت معمول خود (مخلوطی از قیر و سنگدانه) به کار می‌رفت. ولی امروزه مهندسان بنا به دلایل زیر سعی در بهبود خواص آسفالت دارند:
آسفالت با مشکلاتی نظیر ترک خوردن، شیار شیار شدند (Rutting) فرسوده شده بر اثر نمکها، جمع شدن بر اثر گرما یا شکننده شدن بر اثر سرما و … روبروست.
توجه به ایمنی و راحتی جاده ها از مهمترین اصول راهسازی مدرن است. مثلا سطح جاده باید طوری باشد که اصطکاک لازم را ایجاد کرده از لیز خوردن اتومیبلها جلوگیری نماید. همچنین صدای ناهنجار ایجاد ننماید. یعنی دارای سطحی هموار باشد نیز از جمع شدن آب روی جاده جلوگیری شود.
طراحان و مهندسان در پی یافتن روشها و مواد مناسبی برای اصلاح آسفالت هستند. از جمله مهمترین موادی که تا کنون برای این منظور به کار رفته اند و نتایج بسیار رضایت بخشی به همراه داشته اند. پلیمرها می‌باشند.
در این مقاله سعی شده است به دو کاربرد عمده پلیمر در بهبود خواص آسفالت اشاره شود:
1- استفاده از پلیمر برای اصلح خواص قیر.
2- استفاده از شبکه های (Mesh) پلیمری برای تسلیح آسفالت.
3- استفاده از پلیمر برای اصلاح قیر PMB2
قیر به عنوان چسبنده ای ایده آل برای ساخت آسفالت به کار می‌رود. این ماده در دمای بالا مایع شده می‌تواند با سنگدانه ها مخلوط شود آنها را به هم بچسباند و تشکیل آسفالت دهد. در دمای معمول، قیر به صورت یک ماده ویسکو الاستیک عمل می‌کند به علاوه چسبندگی خوبی داشته، در برابر نفوذ آب مقاوم می‌باشد. با این همه، برخی از مشکلات راهها نظیر خرد شدن آسفالت بر اثر خستگی، ایجاد شیار بر روی آسفالت بر اثر افزایش بار محوری، روان شدن آسفالت در اثر گرما، کنده شدن و خرد شدن سنگدانه ها و … مربوط به قیر مصرفی می‌باشند. بنابراین شیمیدانها سعی زیادی در بهبود خواص قیر دارند.
یکی از راههای اصلاح یک ماده اضافه کردن مواد دیگر به آن می‌باشد مثل ساخت آلیاژهای گوناگون.
پلیمرها از اولین مواد اصلاح کننده ای بودند که برای افزودن به قیر پیشنهاد شدند زیرا:
منشا پلیمرها وقیر هر دو ماده خام واحدی می‌باشد (نفت). بنابراین ساختار اصلی آنها قابل مقایسه است.
با استفاده از فرآیندهای شیمیایی می‌توان پلیمرهای جدید با خواص مطلوب تهیه کرد (تنوع).
پلیمرها موادی پایدار و قابل بازیافت هستند (توجیه اقتصادی).
اواسط دهه 70 میلادی یک شرکت نفتی توانسته با اضافه کردن EVA3 ، به قیری با انعطاف پذیری بهتر دست یابد کمی‌بعد با کشف 4SBS ها شیمیدانها توانستند خواص قیر را باز هم بهبود بخشند.
EVA ها پلاستیک5 و SBS ها الاستومر6 هستند، امروزه، برای اصلاح قیر از هر دو گروه EVA و SBS ها بهره گرفته می‌شود.
اولین آزمایش موفقیت آمیز PMB ها در اواخر دهه 70 میلادی در جاده های انگلستان انجام شد.

2-1 بهبود خواص قیر با اضافه کردن پلیمر
قیر خوب قیر است که حساسیت حرارتی آن کم بوده، چسبندگی مناسب داشته باشد و در دمای پایین شکننده نشود. مواد پلیمری حساسیت حرارتی قیر را، مخصوصا در دمای بالا که قیر جاری می‌شود، کاهش می‌دهند یعنی دمای نرم شدن (Softening Point) را افزایش می‌دهند تا قیر دیرتر روان شود.
این مواد همچنین مقاومت در برابر خستگی را بالا می‌برند (زیرا باعث می‌شوند قیر در دمای پایین هم، همچنان انعطاف پذیری خود را حفظ کند.) و نیز چسبندگی قیر را به میزان زیاد افزایش می‌دهند.
شکل 1 حساسیت حرارتی واقعی قیر و حساسیت حرارتی ایده آل آن را نشان می‌دهد.

یک چسبنده (Binder) ایده آل باید در دمای معمولی رفتاری ثابت داشته باشد. سپس در دمای اختلاط به ماده ای ویسکوز تبدیل شود. قیر در طبیعت رفتار ایده آلی نشان نمی‌دهد و در برابر تغییرات دما دچار تغییرات پیوسته می‌شود. با اضافه کردن پلیمر مناسب، منحنی حساسیت حرارتی قیر می‌تواند به شکل 2 تغییر یابد.

استفاده از پلیمر بهبود شایانی در رفتار ویسکو الاستیک قیر پدید می‌آورد. این مواد خاصیت الاستیکی قیر را در دماهای بالاتر حفظ می‌نمایند.
باید توجه داشت لازمه تغییرات ذکر شده پدید آمدن یک شبکه پلیمری در داخل قیر می‌باشد یعنی تا زمانی که این شبکه بوجود نیامده است بهبودی در خاصیت قیر مشاهده نمی‌شود.

2-2 مواردی از کاربرد آسفالت پلیمری
2-2-1 با افزایش ترافیک و بار محوری ناشی از آن مشاهده می‌شود که سطح بسیاری از جاده ها (مخصوصا در هوای گرم) شیار، شیار و ناهموار می‌شود. قبلا برای جبران این نقیصه از آسفالت سفت تر استفاده می‌شد که این امر باعث شکنندگی آسفالت (مخصوصا در هوای سرد) می‌شد. ولی اکنون با استفاده از PMB می‌توان از نرم شدن آسفالت در دمای بالا و در نتیجه از ایجاد شیار بر روی آن و همچنین از شکنندگی آسفالت در دمای پایین جلوگیری کرد.پیشگیری از شکنندگی نتیجه حفظ الاستیسیته PMB ها در دمای پایینتر می‌باشد.
2-2-2 از بین بردن آبهای سطحی در روزهای بارانی ایمنی جاده ها را افزایش می‌دهد. آسفالت زهکشی یا متخلخل آسفالتی است دارای دانه بندی منقطع و درشت. آب از بین این دانه ها رد می‌شود و به کانالهای آبی انتقال می‌یابد. این نوع آسفالت چند مشکل عمده دارد:
سنگدانه های آن به علت درشتی خیلی زود کنده می‌شوند.
بر اثر فشارهای ترافیکی ممکن است روی آسفالت شیار ایجاد شود (به علت فضای خالی بین سنگدانه ها).
آب نیز سنگدانه ها را کنده، با خود می‌برد.
اضافه کردن پلیمر به قیر هر سه مشکل را حل می‌کند. زیرا با استفاده از پلیمر از یک سو می‌توان از قیر نرمتر استفاده کرد. با مصرف پلیمر و کم کردن حساسیت حرارتی قیر از جاری شدن آن در دمای بالا جلوگیری می‌شود و با این کار می‌توان غشا ضخیمتری از قیر دور سنگدانه ایجاد کرد و باعث چسبندگی سنگدانه ها به هم شد. و از سوی دیگر با استفاده از پلیمر چسبندگی قیر بالا رفته، سنگدانه ها بهتر به هم چسبیده وهر سه نقیصه بر طرف می‌شود.
2-2-3 در بسیاری جاها از آسفالت کم ضخامت برای پوشاندن جاده های خاکی استفاده می‌شود دلایل این استفاده، بهبود کیفیت رانندگی و افزایش مقاومت در برابر لیز خوردن ماشینها است.
لایه نازک آسفالت با چند اشکال عمده روبروست.
سنگدانه های آن خیلی زود بر اثر خستگی (معمولا در هوای سرد) کنده می‌شوند. با استفاده از پلیمرها می‌توان قیری انعطاف پذیر تر که در دمای سرد خاصیت ارتجاعی را حفظ می‌کند به کار گرفت و از ترد شدن آسفالت و کنده شدن سنگدانه های آن جلوگیری کرد.
لایه نازک آسفالت در هوای گرم شل می‌شود و بر اثر تنشهای برشی وارده مثل ترمز ماشینها به سرعت جمع می‌شود که با استفاده از پلیمر دمای روانی قیر را می‌توان طوری بالا برد که در هوای گرم جاری نشود.
مشکل لایه های نازک آسفالت این است که چنانچه در لایه های زیرین (Pavement) آنها ترکی رخ دهد. این ترک به سرعت به آسفالت منتقل شده و سطح آنرا می‌شکافد. چسبندگی زیاد PMB ها این نقیصه را نیز بر طرف می‌سازد.
همچنین در مورد جاهایی که سطح جاده را با سنگدانه (Chipping) می‌پوشانند، برای چسباندن سنگها به جاده، به آستری از قیر احتیاج داریم که PMB ها به علت چسبندگی زیاد می‌توانند آستر مناسبی برای این کار باشند.
2-2-4 در مورد آسفالت گرم که لایه ای کلفت از آسفالت فشرده می‌باشد و در برابر خستگی مقاومت زیادی دارد مساله مطرح کار آیی کم آسفالت هنگام بخش کردن، مخصوصا در هوای سرد است. PMB با استفاده از قیر انعطاف پذیرتر این مشکل را بر طرف می‌کند همچنین از ایجاد شیار جلوگیری کرده، مقاومت در برابر خستگی را افزایش می‌دهد.

2-3 مشکلات استفاده از قیر پلیمری
2-3-1 چسبندگی PMB ها از قیر معمولی بسیار بیشتر است. این ماده به هر سطحی که با آن تماس پیدا کند مانند مخزن ذخیره قیر، کامیون حمل مواد و … می‌چسبد به طوری که تمیز کردن این سطوح پس از استفاده کاری بس دشوار است. ولی اگر خوشبینانه نگاه کنیم می‌بینیم همین چسبندگی زیاد مواد پلیمری، منشا ایجاد خواص مطلوب در قیر می‌باشد.
2-3-2 هنگامی‌که پلیمر و قیر باهم مخلوط می‌شوند و برای استفاده بعدی نگهداری می‌شوند، مخلوط قیر و پلیمر گرایش دارند از یکدیگر جدا شوند. بنابراین یکی از مشکلات واقعی نگهداری و ذخیره PMB به صورت یک مخلوط هموژن است. برخی پلیمرها گرایش به ته نشین شدن دارند ولی در بیشتر موارد قیر ته نشین می‌شود و مواد پلیمری روی آن قرار می‌گیرند.
اخیرا در صنعت تانکرهایی عمومی‌ساخته شده اند که به مخلوط کنهای مخصوصی مجهزند و برای نگهداری PMB به کار می‌روند.
2-3-3 قابلیت پمپ شدن مواد نیز می‌تواند به یک معضل تبدیل شود. زیرا غیر از موارد استثنائی که از قیر نر متر استفاده می‌کنیم با استفاده از پلیمر در قیر معمولی نقطه نرمی‌قیر افزایش می‌یابد و در نتیجه قیر در دمای معمولی سخت می‌گردد. بنابراین یک پیمانکار ماهر باید بتواند مخلوط را داغ نگهدارد و به موقع به مکان مورد نظر رسانده. پخش کند و قبل از سرد شدن مواد، آسفالت را متراکم و هموار سازد.

3 - استفاده از پلیمرها در تسلیح آسفالت
از دیگر موارد استفاده مواد پلیمری در آسفالت به کار گیری مشهای مسلح کننده آسفالت است می‌دانیم یکی از مشکلات متداول آسفالت پدید آمدن ترکهای عمیق در لایه های زیرین و انعکاس آن به لایه های رویی می‌باشد.
ترکهای انعکاسی به دو علت به وجود می‌آیند.
بر اثر حرکات افقی صفحات بتنی زیرین به خاطر تنشهای حرارتی و انبساط و انقباض صفحات که به دلیل تغییرات دمای روزانه و فصلی به وقوع می‌پیوندد، روکش آسفالت در محل درز این صفحات بر اثر حرکات آنها ترک خورده و این ترک گسترش می‌یابد (شکل 3)
بر اثر حرکت چرخ ماشینها از روی درز بین دو صفحه بتنی تنش برشی شدیدی در آسفالت به وجود می‌آید که باعث ترک خوردن آن می‌شود (شکل 4)

علت اصلی ترک خوردن آسفالت، مقاومت کششی ناچیز آن می‌باشد. به همین خاطر مقاومت آسفالت در برابر کرنشهای زیاد نیز کم است و زود ترک می‌خورد. بهترین راه جلوگیری از ترک خوردن مسلح کردن آسفالت توسط مشهای انعطاف پذیر می‌باشد.
3-1 چگونه مشهای انعطاف پذیر از ترک خوردن آسفالت جلوگیری می‌کنند؟
این شبکه های مسلح کننده یا دو عملکرد مهم از ترک خوردن آسفالت جلوگیری می‌کنند.
مقاومت کشی آسفالت را افزایش می‌دهند.
قسمت مهمی‌از تنش وارد بر آسفالت را جذب کرده، آن را در محیط وسیعی پراکنده می‌سازند. به همین خاطر با استفاده از این شبکه ها به جای یک ترک طولانی باز، تعداد زیادی ترک ریز و پراکنده خواهیم داشت.
آزمایشها نشان می‌دهند که تنش و کرنش کسیختگی در نمونه های مسلح شده توسط شبکه های تسلیح تا حدود 50% افزایش می‌یابند (شکل 5)


علاوه بر جلوگیری از ترک خوردن، این شبکه ها از ایجاد شیار بر روی آسفالت بر اثر بار ترافیکی زیاد جلوگیری کرده مقاومت در برابر خستگی را نیز افزایش می‌دهند.
اثر دیگر این شبکه ها کاهش نرخ ایجاد ترک می‌باشد. زیرا یکی از عوامل موثر بر سرعت ایجاد ترک، بزرگی تنش موجود می‌باشد و این شبکه ها با کاستن تنش سرعت ایجاد ترک را نیز کاهش می‌دهند.

3-2 مشخصات فیزیکی مشهای تسیلح
شبکه های تسلیح عمدتا از رشته های الاستیک پلی استر ساخته می‌شوند که طی فرآیند بخصوصی به صورت یک مش عریض به هم متصل می‌گردند. برای چسبندگی بهتر مش به آسفالت، آن را با لایه ای از قیر می‌پوشانند.
انتخاب پلی استر در ساختن مشا به خاط هماهنگی خوب بین مدول الاستیسیته و سایر خواص مکانیکی آسفالت و پلی استر می‌باشد.
اندازه چشمه این شبکه ها متغیر است و در جاهای مختلف بنا به اندازه بزرگترین دانه مش مناسب انتخاب می‌شود (اندازه چشمه باید از قطر بزرگترین دانه بزرگتر باشد) مقاومت کششی این شبکه ها عموما KN/m 50 می‌باشد ولی برخی از آنها تا KN/m 90 نیز در مقابل کشش مقاومت می‌کنند.

3-3- موارد استفاده
3-3-1 در فرودگاهها به خاطر حجم ترافیکی بالا و تردد زیاد فرصت تعمیر تاکسی روها (Taxi Way) و باند پرواز (Run Way) بسیار کم است . در بیشتر موارد، استفاده از مشهای تسلیح باعث به تعویق افتادن خرابیها و نیاز به تعمیر، همچنین در صورت لزوم تعمیر راحت آنها می‌باشد.
3-3-2 اکثر جاده ها پس از سالها استفاده به خاطر افزایش بار ترافیکی و بار محوری ناشی از آن نیاز به تعمیر وتقویت پیدا می‌کنند برای تعمیر این جاده ها به یک روش ساده و ارزان قیمت نیاز داریم.
همچنین استفاده از شبکه های تسلیح بعد از تعمیر، احتیاج به تعمیر مجدد را تا 3 برابر به تعویض می‌اندازد. همچنین با استفاده از آنها می‌توان ضخامت آسفالت را کاهش داد.
3-3-3 استفاده از آسفالت سرد دو لایه های نازکی شیوه متداولی برای تعمیر راهها و نگهداری آنها محسوب می‌شود. آسفالت سرد معمولا برای تعمیر چاله ها، پاره شدگیها، شیارها، و ... به کار می‌رود. عمر لایه های نازک آسفالت از این شبکه ها می‌تواند تا حدود زیادی افزایش یابد.
3-4 نحوه استفاده از مشهای تسلیح
برای مسلح کردن جاده ها ابتدا سطح جاده را کاملا تمیز و خشک می‌نمایند سپس کف جاده را با اسپری کردن امولسیون قیر می‌پوشانند. مش پلیمری را پهن کرده و با کشیدن، از چند طرف تا خوردگیهای آن را بر طرف می‌سازند. سپس آسفالت گرم را روی آن پخش و متراکم می‌کنند. ضخامت آسفالت روکش حداقل باید 5 سانتیمتر باشد که پس از تراکم به حدود 4 سانتیمتر می‌رسد.

4- نتیجه گیری
استفاده از پلیمر در اصلاح خواص قیر، همچنین تسلیح آسفالت نه تنها کیفیت جاده ها و خیابانها را بهبود می‌بخشد بلکه با به تاخیر انداختن دوره تعمیر، کم کردن ضخامت لایه آسفالت و ... کاری مقرون به صرفه واقتصادی می‌باشد. در ایران به خاطر وجود مناطق مختلف آب و هوایی همچنین تنوع شرایط جوی در یک مکان ثابت در طول سال جاده ها و خیابانهای آسفالته با مشکلات متعددی مثل ترک خوردن، ایجاد شیار و ... روبرو هستند. مثلا مشاهده می‌شود آسفالت سر چهار راهها بر اثر ایستادن ماشینها در پشت چراغ قرمز در تابستانها شیار شیار می‌شود یا پستی و بلندیهایی که بر اثر تعمیرات در خیابانها پدید می‌آیند و باعث کاهش ایمنی راهها می‌شوند. با توجه به مطالب گفته شده استفاده از پلیمر در ساخت جاده های ایران بسیار مناسب و اقتصادی به نظر می‌رسد که امید است این مساله بیشتر مورد توجه قرار گیرد.

مراجع
1-polymer for Bitumen Modifcation " FXXON Chemical.
2- :A better bind "(1993)، World Highways/ Routes du monde Feb.
3-"PMB'S. An objective look at the state of paly :"(1997)، Australian Asphalt Pavement association
4-"Vestoplast, for the roads of the future".
5- "Mediflex، Very thin asphalt concrete.
6- "Hatclit، roads witbout cracks "IIuesker (engineering with Geosynthetics)

پی نویس
2- polymer modified Bituminus
3- اتیل ونیل استات
4- استایرن بوتیدین استایرن
5- مواد پلاستیکی، دسته ای از پلیمرها می‌باشند که دارای TG (دمای شیشه ای شدن) بالا می‌باشند.
6- الاستومر ها بسته ای از پلیمرها می‌باشند که دارای TG (دمای شیشه ای شدن ) پایین می‌باشند.


ژوتکستایل
1- مقدمه
یکی از انواع گوناگون ترکیبات پلیمری که در بین ژئوسینتیکها بیشترین کاربری را دارد. ژئوتکستایل می‌باشد. ژئوتکستایلها در واقع منسوجات مصنوعی از جنس مواد پلی اتیلن و یا پروپیلن هستند که بر اساس طرز تهیه آنها از الیاف پلیمری به گونه ای مختلف نظیر بافته شده (woven) و بافته نشده (nonwoven) یا بدون تار و پود تقسیم می‌شوند. ژئوتکستایلهای بافته شده و بافته نشده نیز بر اساس نحوه ارتباط بین رشته های تشکیل دهنده آنها همچنین شکل ظاهری رشته ها به انواع زیر تقسیم می‌شوند:
تک رشته ای (monofilament)
چند رشته ای (multifilament)
ورقه ای چاک خورده (slitfilm)
اتصال حرارتی یافته (melt- bonded)
سوزن کوبی شده (needle- punched)
اتصال یافته به وسیله رزین (resin- bended)
شکل ظاهری ژئوتکستایها به صورت پارچه می‌باشد که در اندازه های مختلف و متنوع تهیه شده، و به بازار عرضه می‌گردد.
خواص فیزیکی و مکانیکی این مواد نظیر استحکام نفوذ پذیری مناسب، مقاومت در مقابل سوراخ شدگی و از همه مهمتر مقاومت کششی بالای آنها نسبت به وزنشان باعث به وجود آمدن گروه وسیعی از کاربرد این مواد در طرحهای عمرانی شده است. به طوری که می‌توان بیش از هشتاد زمینه کاربردی مختلف را برای استفاده در شاخه های مختلف عمرانی نظیر راهسازی، مهندسی ژئوتکنیک (سدهای خاکی) طرح سازه های هیدرولیکی، طراحی فرودگاهها،پی سازی، طراحی راه آهن و نام برد.
این کاربردها را می‌توان در غالب عملکردهای اصلی زیر خلاصه نمود:
جداسازی لایه های خاک
تسلیح خاک
زهکشی
فیلتراسیون
در ادامه ضمن اشاره به خواص مکانیکی و فیزیکی ‍‍ژئوتکستایلها به بیان عملکرد های گوناگون این مواد می‌پردازیم.
از بین خوصیات مختلف ژئوتکستایلها، استاندارد های مربوط به خواص فیزیکی ومکانیکی آنها کاملتر و دقیقتر است این در حالی است که خواص هیدرولیکی، آبگذارانی و زیست محیطی این مواد هنوز هم در استانداردهای مختلف به صورتهای متفاوتی بیان می‌شود چرا که در واقع روشهای تولید ژئوتکستایل مشابه هستند، اما کاربردهای مختلف این ماده استانداردها متفاوتی را به وجود آورده است.
یکی از خصوصیات فیزیکی ژئوتکستایها جرم واحد سطح آنها می‌باشد که برای انواع مختلف آن بین 135 تا 680 گرم بر متر مربع متغیر است ضخامت این مواد معمولا تحت فشار معین kpa2 اندازه گیری می‌شود و در اکثر موارد از 1/0 تا 3/0 اینچ می‌باشد. از بین خصوصیات مکانیکی ژئوتکستایلها مقاومت کششی و تراکم پذیری از اهمیت بیشتری برخوردار است. منظور از تراکم پذیری در ژئوتکستایلها ضخامت آن در تنشهای قائم متفاوت است. تراکم پذیری برای ژئوتکستایلهای نبافته بیشتر از انواع بافته است و استفاده از عملیات حرارتی در تولید ژئوتکستایل نبافته باعث کاهش تراکم پذیری آن می‌شود.
ایده اصلی تعیین مقاومت کششی، قرار دادن ژئوتکستایل در بین مجموعه ای از گیره ها و کشیدن ژئوتکستایل تا حد گسیختگی است. از انجام این آزمایش می‌توان نمودار تنش – کرنش را رسم کرد و از روی آن علاوه بر مقاومت کششی می‌توان کرنش نظیر خرابی، طاقت (toughness) ومدول الاستیسیته ژئوتکستایل را به دست آورد. ]شکل 1 این منحنی را برای چند نوع متفاوت ژئوتکستایل نمایش می‌دهد چنانچه مشاهده می‌شود مقدار کشش برای واحد عرض در نظر گرفته شده است. و لذا واحد بر حسب km/m بدست می‌آید.

غالبا نمونه ژئوتکستایل همراه با خاک و به عنوان جزئی از آن کاربرد دارد بنابراین ضروری است که مقاومت کششی آن در حالت محصور شده نیز اندازه گیری شود. برای این کار معمولا نمونه ژئوتکستایل بین غشاء روغن کاری شده ولایه های نازک خاک توسط فشار هوا احاطه می‌شود. این شرایط می‌تواند وضعیت واقعی ژئوتکستایل را در خاک مشابه سازی نماید.
همانطور که اشاره شد کاربردهای اصلی ژئوتکستایلها در جداسازی بین لایه های خاک، تسلیح خاک، فیلتراسیون و زهکشی می‌باشد که در ادامه به تشریح آنها می‌پردازیم.

2- کاربرد ژئوتکستایلها در جداسازی لایه های خاک (separation)
منظور از جداسازی، ایجاد مرزی بین مصالح برای جلوگیری از ورود دانه های خاک از یک لایه به لایه دیگر است. که منجر به محفوظ ماندن خواص آنها به صورت مجزا می‌گردد. اغلب اتفاق می‌افتد که لایه های خاک با دانه بندی متفاوت در کنار یکدیگر اجرا می‌شوند وتداخل آنها می‌تواند باعث بروز مشکلاتی در کاربرد آنها می‌گردد. بدین معنی که ممکن است ورود ذات ریز دانه در لایه درشت دانه خاک باعث مسدود شدن منافذ خاک گشته، خاصیت زهکشی لایه درشت دانه را کاهش دهد یا اینکه بر عکس حالت قبل ممکن است دانه های درشت خاک در اثر تماس با لایه ریز دانه در آن فرو روند و خاصیت استحکام لایه درشت دانه با پراکندگی دانه های آن کاهش می‌یابد. حالت دوم بیشتر در زیر جاده هایی که بر روی خاکهای اشباع احداث می‌شوند اتفاق می‌افتد و در اثر کوبیدن لانه خاکریزی شده مقداری از مصالح جاده به مرور زمان در زمین شل و باتلاقی فرور رفته، استحکام خود را از دست می‌دهد و باعث اعوجاج سطح جاده می‌گردد (شکل 2) بنابراین لایه های ژئوتکستایل به کار رفته و در زیر سازی جاده ها، می‌توانند علاوه بر بهبود خواص مقاومتی و توزیع تنش مناسب بار وارده بر خاک زیر اساس به عنوان جدا کننده از پراکندگی مصالح به کار رفته در جاده ها نیز جلوگیری کنند.

3- کاربرد ژئوتکستایلها در تسلیح خاک
ایده خاک مسلح به شیوه جدید، نخستین بار به وسیله هانری و ایدال در دهه 1960 مطرح گردید. این ایده بر اندر کنش بین خاک و مسلح کننده به کار رفته است. ابتدایی ترین شکل اندر کنش بین این دو جزء عبارت است از نیروی اصطکاک بین آنها چنین حالتی هنگامی‌به کار می‌رود که خاک دارای خواص اصطکاکی قوی باشد و لذا در خاکهای غیر چسبنده (ماسه ای) می‌توان از این نوع تسلیح استفاده کرد. اما در حالتی که خاک چسبنده (رسی) باشد. انتقال نیرو بین خاک و مسلح کننده به وسیله اصطکاک ناچیز بین آنها تامین نمی‌شود. در چنین صورتی انتقال نیرو بین مسلح کننده و خاک از طریق اتکای فشاری تامین می‌شود و لذا سیستم تسلیح پیچیده تر است. در این حالت مسلح کننده ها در دو انتها روی خاک تکیه می‌کنند.
جهت افزایش مقاومت کششی خاک می‌توان از ژئوتکستایل یا ژئوگرید استفاده کرد. البته در این ضمن، مقاومت برشی و پیچشی خاک هم بهبود می‌یابد. آزمایشهای انجام شده نشان داده است که مسلح کردن خاک بدین طریق، ظرفیت باربری آن را به میزان قابل توجهی افزایش می‌دهد. نقش ژئوتکستایلها در تسلیح خاک را می‌توان به نقش آرماتورهای فولادی و تسلیح بتن تشبیه کرد. در بتن مسلح نیروی فشاری را بتن و نیروی کششی ایجاد شده را آرماتور تحمل می‌کنند. در خاک مسلح نیز ترکیب لایه های ژئوتکستایل به عنوان ماده مقاوم در مقابل کشش و توده خاک به عنوان ماده مقاوم درمقابل فشار می‌تواند مجموعه ای مناسب برای تحمل بارهای وارد شده را ایجاد کند مقدار آرماتور (مسلح کننده) مصرفی در هر مورد بستگی به شرایط طرح دارد. با توجه به اینکه امروزه ژئوتکستایلهای با مقاومت کششی KN/m 2000 (در واحد عرض ژئوسنتیک) موجود هستند، در هر حال حجم مصالح مصرفی پایین خواهد بود. چندین مورد از کاربرد ژئوتکستایلها به عنوان مسلح کننده به شرح زیر است.

3-1 تسلیح دیوارهای حائل به وسیله ژئوتکستایل
یکی از موارد کاربرد ایده خاکی مسلح استفاده از ژئوتکستایل در ساخت دیوار حائل می‌باشد. مراحل اجرای ساخت یک دیوار حائل مسلح شده به وسیله ژئوتکستایل در شکل 3 نشان داده شده است.
]همانطور که در شکل مشاهده می‌شود[ ابتدا لایه ژئوتکستایل گسترده می‌شود و بر روی آن تا ارتفاع حدود نصف لایه خاکریزی می‌شود. سپس انتهای ژئوتکستایل روی لایه برگردانده می‌شود و در شیار ایجاد شده در خاک نزدیک قالب قرار می‌گیرد و در مرحله بعد خاکریزی لایه، کامل می‌گردد و قالب قرار می‌گیرد و در مرحله بعد خاکریزی لایه: کامل می‌گردد و قالب برای ایجاد لایه بعدی بر روی لایه اول قرار می‌گیرد و تمام مراحل فوق تکرار می‌گردد.

در طراحی به این روش علاوه بر بررسی علاوه بر بررسی پایداری خارجی در مقابل واژگونی،لغزش و گسیختگی پی، پایداری داخلی دیوار نیز بر اساس تعیین فاصله ژئوتکستایلها، طول لازم جهت مهار کامل و نیز همپوشانی لایه های ژئوتکستایل مورد تامل قرار می‌گیرد. کلیات کنترل پایداری خارجی مشابه سایر دیواره های حائل می‌باشد برای تعیین فاصله لایه ها فرض می‌شود که فشار جانبی به صورت خطی و بر اساس توزیع حالت محرک رانکین (kn) وارد می‌شود. برای توزیع بارهای زنده نیز از تئوری الاستیک بوسینسک استفاده می‌شود. در نهایت تنش افقی نهایی از مجموع تنشهای ناشی از بارهای زنده اضافه بار و وزن خاک به دست می‌آید با داشتن تنش افقی در اعماق مختلف و اعمال ضریب اطمینان لازم می‌توان نیروی کششی لایه های مختلف ژئوتکستایل را بدست آورد و ژئوتکستایل با ضخامت مناسب را انتخاب نمود برای به دست آوردن طول باربر لایه های ژئوتکتسایل (Le) نیروی کششی لایه های ژئوتکستایل را با نیروی برشی که از اصطکاک و چسبندگی بین لایه وخاک به وجود می‌آید. بدست می‌آورند و البته باید طول خارج از سطح گسیختگی (LR) را نیز به آن اضافه کرد. طول همپوشانی لایه ها نیز به طریق مشابه قابل محاسبه است.

در پایان کار باید روی سطح ژئوتکستایل مجاور با هوا پوشش مناسبی اجرا گردد تا از اثر اشعه ماورا بنفش خورشید روی آن جلوگیری گردد. این پوشش می‌تواند از ترکیبات امولسیون قیر و یا ترکیبات مشابه تشکیل گردد.در صورت امکان از بتن پاشیدنی نیز می‌توان بعنوان روکش استفاده کرد.

3-2 پایداری شیروانیهای خاکی توسط ژئوتکستایل
به هنگام احداث خاکریز سیل پندها یا زیر سازی جاده ها احتمال ریزش و ناپایداری خاکریز وجود دارد. در این صورت می‌توان از یک یا چند لایه ژئوتکستایل مطابق شکل 5 استفاده کرد برای طراحی خاکریزها و شیروانیها مسلح می‌توان از تئوری تعادل حدی با اعمال تغییراتی استفاده کرد. در این تئوری از سطح گسیختگی فرضی دایروی استفاده می‌شود و نسبت لنگر مقاوم به لنگر محرک به عنوان پارامتر ضریب ایمنی تعریف می‌گردد. چنانچه در شکل مشاهده می‌شود، اثر ژئوتکستایل را می‌توان به صورت نیروهای افقی (Ti) که توسط لایه های مختلف آن اعمال می‌شود، در نظر گرفت. این نیروهای افقی باعث ایجاد لنگر مقاوم (Mr) حول مرکز دایره گسیختگی می‌شود که به همراه لنگر مقاوم ناشی از وزن قطعات، در مقابل لنگر محرک واژگونی شیروانی مقاومت می‌کنند. لازم به ذکر است در صورتی که لایه های ژئوتکستایل به صورت مماس بر دایره گسیختگی به کار می‌رود می‌تواند لنگر مقاوم بیشتری ایجاد کند. ولی تحقیقات نشان می‌دهد که این کار می‌تواند تاثیر بسزایی در افزایش ضریب ایمنی داشته باشد. مضاف بر اینکه مشکلات اجرایی خاص خود را به همراه خواهد داشت. و بنابراین معمولا لایه ها به صورت افقی به کار می‌روند. نکته حائز اهمیت دیگر در مورد نقش ژئوتکستایل در تسیلح خاکریزها، اختلاف موجود بین مقاومت کششی ژئوتکستایل در محاسبه و واقعیت می‌باشد. بدین معنی که آنچه به عنوان مقاومت کشی مجاز ژئوتکستایل در محسبات به کار می‌رود بامقاومتی که ژئوتکستایل در عمل در حالت گسیختگی از خود نشان می‌دهد، متفاوت است که این امر می‌تواند به دلیل عدم توزیع یکنواخت T در ارتفاع خاکریز باشد همچنین عدم تطبیق نرخ کرنش آزمایشگاهی در تعیین با نرخ کرنشی که درعمل برای نمونه های بزرگتر ژئوتکستایل اتفاق می‌افتد نیز عامل موثری است. بنابراین اگر نسبت بعد بزرگتر به بعد کوچکتر در ژئوتکستایل در حدود 10 باشد، استفاده از مقاومت کششی مجاز، خطای ناچیزی به همراه خواهد داشت.

3-3- تسیلح جاده ها به وسیله ژئوتکستایل
ترکیب خاک به عنوان ماده ای با قابلیت تحمل فشار و ژئوتکستایل به عنوان ماده ای با قابلیت تحمل کشش گسترده تازه ای را از کاربرد ژئوتکستایل در ساخت جاده ها و زیر سازی آنها به وجود آورده است.
هزاران کیلومتر جاده های شوسه که به صورت موقت برای دسترسی یا به عنوان مسیرهای ثانویه ساخته می‌شوند. توجه خاص به طراحی راههای شوسه را ضروری می‌سازند. البته در مورد راههای روکش دار نیز می‌توان از ژئوتکستایل استفاده کرد. نکته حائز اهمیت این است که روکش آسفالته یا بتنی را نمی‌توان روی خاک ضعیف اجرا کرد. زیرا در این صورت به آسانی ترک می‌خورد. بنابراین یکی از راههای رفع این محدودیت، استفاده از ژئوتکستایل می‌باشد. اصول طراحی ژئوتکستایل بر اساس رسیدن به حدی از تغییر شکل است که مقاومت کششی ژئوتکستایل به قابلیت باربری مجموعه کمک کند.
بنابراین ژئوتکستایل نمی‌تواند باعث تسلیح هر نوع خاک شود زیرا لازم است که تغییر شکلهای خاصی در خاک اتفاق بیفتد تا نقش مقاومتی ژئوتکستایل ظاهر شود. همانطو رکه در شکل 6 مشاهده می‌شود، لایه ژئوتکستایل می‌تواند در اثر تغییر شکلهای قائم که منجر به تغییر شکلهای افقی و به وجود آمدن نیروی کششی در ژئوتکستایل می‌شود، مقداری از بار توزیع شده، توسط لاستیکهای وسایل نقلیه را تحمل نماید، و به این طریق با کاهش ارتفاع سنگدانه به کار رفته، توجیهات اقتصادی در استفاده از ژئوتکستایل را فراهم آورد.

3-4 افزایش شیب مجاز شیروانیها
در هنگام تعریض جاده ها در صورتی که سطح زمین قابل استفاده برای احداث خاکریزها با شیب طبیعی مصالح، کافی نباشد باید شیب خاکریز، تند و بیشتر از مقدار طبیعی اختیار شود تا از تجاوز به زمینهای مجاور احتراز گردد. شیب مجاز خاک مسلح بسیار بیشتر از خاک غیر مسلح است ومعمولا بدین روش شیروانیهایی با شیب 70 نیز قابل اجرا می‌باشد در این حالت نیز روش طراحی مانند شیروانیهای خاکی است و از ژئوتکستایل یا ژئو گرید با آرایشهای مختلف می‌توان در ساخت شیروانی استفاده کرد (شکل 7)

3-5 پایداری شیروانیهای خاکی بوسیله ژئوتکستایل
در مناطقی ساحلی، تپه های ماسه ای و سیل بندها، در معرض بادهای تند، امواج و نیروی زه آب قرار دارند و این عوامل باعث فرسایش شیروانیها می‌شوند. بعضا خاک این شیروانیها، شوره زار است و امکان رشد گیاهان نیز روی آنها وجود ندارد و حتی در صورت وجود،برای تثبیت خاک کفایت نخواهد کرد. برای حفاظت از این شیروانیها، استفاده از سیستم ژئوسنتیک مهار شده، توصیه شده است.
در این روش یک شبکه ژئوسنتیک روی سطح زمین گسترانده شده، به وسیله مهار یابی به داخل زمنین رانده شده و روی زمین محکم می‌شود. در مقایسه با روشهای دیگر این روش از نظر زیست محیطی سازگارتر است و ضمنا در حالت مستغرق تحت تاثیر عوامل شناور قرار نمی‌گیرد. مطالعات تئوریک نشان داده است که در زیر میل مهارها آب شستگی وجود دارد که البته با استفاده از زهکشهای ژئوپایپ می‌توان این نقیصه را بر طرف ساخت.

4- کاربرد ژئوتکستایلها به عنوان فیلتر
فیلتراسیون عبارتست از ایجاد مرزی پایدار بین خاک و زهکشی در مسیر حرکت آب تفاوت اصلی ژئوتکستایلهایی که به عنوان فیلتر به کار می‌روند با ژئوتکستایلهایی که به عنوان زهکشی به کار می‌روند. درجهت حرکت آب در آنهاست. بدین معنی که در زهکشیها، آب زهکشی شده در امتداد لایه حرکت می‌کند، در حالی که در فیلتر ها لایه، در جهت عمود بر لایه آب را عبور می‌دهد. جریان آب در خاک همواره با حرکت دانه های خاک همراه است. بنابراین لازم است از وارد شدن ذرات ریز خاک به درون زهکشی سنگی یا ماسه ای جلوگیری گردد. بدون آنکه مانعی در برابر حرکت آب ایجاد شود. در واقع دو وظیفه عمده فیلتر عبارتست از عبور سریع و آسان آب وجلوگیری از عبور ریز دانه، در طراحی فیلتر ها اولین عامل یعنی عبور سریع آب به وسیله شاخص گذردهی مصالح که مقدار آن برابر خارج قسمت نفوذ پذیری به ضخامت ژئوتکستایل می‌باشد، کنترل می‌گردد و عامل دوم یعنی جلوگیری از عبور ریزدانه بسته به اندازه ریزدانه موجود، با اندازه گیری قطر خلل و فرج ژئوتکستایل، کنترل می‌گردد. بعضی از موارد کاربردی ژئوتکستایلها به عنوان فیلتر به شرح زیر است:
4-1 زهکشهای تحتانی بزرگراهها و راه آهنها برای جمع آوری و هدایت آبها از مقطع آنها ضروری است چنین کاری در گذشته، به دلایل مختلف در اکثر راهها انجام نشده است و لذا عملیات بهسازی گسترده ای روی آنها لازم به نظر می‌رسد. در این روش فیلترهای ژئوتکستایل آب را به زهکشها هدایت می‌کند.
4-3 همچنین در پنجه سدهای خاکی، یک زهکشی سنگی ایجاد می‌گردد. در حین حرکت آب از داخل بدنه سد ممکن است ذرات ریزدانه بدنه سد و نیز پی آن، شسته شده به همراه آب به داخل زهکشی سنگی نفوذ کند و با مسدود کردن منافذ کارایی زهکشی را مختل نماید. برای جلوگیری از این پدیده می‌توان از یک لایه ژئوتکستایل به عنوان فیلتر در اطراف زهکش سنگی استفاده کرد.
4-3 یکی از راههای جلوگیری از فرسایش شیروانهای خاکی یا بدنه سدهای خاکی که در معرض هجوم امواج آب قرار دارند استفاده از سنگهای درشت و ناهموار (rip-rap) یا بلوکهای بتنی پیش ساخته است. در اثر جزو و مد و بالا و پایین رفتن سطح آب به تدریج خاک زیر بستر سنگی شسته شده باعث فرسایش ساحل می‌گردد. به منظور جلوگیری از این پدیده یک لایه ژئوتکستایل در زیر بلوکهای بتنی یا سنگهای محافظ به کار می‌رود.
4-4- یکی از بیشترین کاربردهای فیلتراسیون در پشت دیوراهای حائل است. در پشت دیوار به منظور جلوگیری از ایجاد فشار هیدروستاتیکی، یک لایه ماسه را به عنوان زهکشی استفاده می‌کنند. برای جلوگیری از ورود ریزدانه ها و در اثر حرکت آب و ورود آن به زهکش از یک لایه ژئوتکستایل به عنوان فیلتر استفاده می‌کنند.

5- کاربرد به عنوان قالب انعطاف پذیر
در حال حاضر از قالبهای چوبی و فلزی برای فرم دان بتن در ساخت و ساز استفاده می‌شود. این قالبهای صلب، پس از نصب و بتن ریزی تا هنگامی‌که بتن ریخته شده، عمل بیاید و به مقاومت مناسب برسد، بسته باقی می‌مانند اگر چه صلب بودن قالب، برای ساختن دیوار یا شالوده بتنی، مطلوب است، گاهی نیز یک نقص محسوب می‌شود.
نخستین بار کارل ترازقی در سال 1955 در ساخت سدی که اکنون به نام او خوانده می‌شود، از قالبهای انعطاف پذیر استفاده کرد معمولا از لایه های ژئوتکستایل برای این منظور استفاده می‌شود که به راحتی می‌توان آن را به صورت یک لوله یا کیسه در آورد و به عنوان قالبی برای بتن، دو غاب یا خاک استفاده کرد، ماده درون قالب پس از سخت شدن فرم قالب را به خود می‌گیرد که عملا می‌تواند بسیار متنوع باشد. علاوه بر این کیسه ژئوتکستایل را می‌توان به درون محلهاییکه دسترسی به آنها دشوار است وارد و سپس از ماده مورد نظر پر نمود چند نمونه از کاربرد ژئوتکستایل به عنوان قالب انعطاف پذیر به صورت زیر است.
5-1 ژئوتکستایل می‌تواند در ساخت روکشهای بتن به صورت در جا برای کنترل فرسایش شیروانهای خاکی به کار رود. در این حالت دو لایه ژئوتکستایل روی سطح شیروانی گسترانده و بین آنها با بتن پر می‌شود دو لایه مذکور بواسطه رشته هایی به هم دوخته می‌شوند و در حین بتن ریزی فاصله بین آنها ثابت می‌ماند و روکش، فرم سطح شیبدار را به خود می‌گیرد.
گاهی دو صفحه ژئوتکستایل را در نقاط پراکنده به هم می‌چسبانند تا امکان عبور آب حفره ای از آن ممکن باشد.
5-2 شمعهای بتنی که در محیط های آبی قرار می‌گیرند (مثل شمع اسکله ای یا سکوهای نقتی) در اثر دوره های خشک و تر شدن پیاپی ناشی از جزر و مد و مواد آلاینده شیمیایی و صنعتی، دچار خوردگی و فرسودگی می‌شوند. برای تعمیر این شمعها ابتدا قسمتهای فرسوده حذف شده، سپس یک شبکه آرماتور در اطراف ناحیه مذکور قرار داده می‌شود. آنگاه صفحه ژئوتکستایل که روی یک ضلع آن یک زیپ نصب شده است، دور شبکه آرماتور بسته و بتن ریزی انجام می‌شود. قسمت پایینی قالب ایجاد شده، به بدنه شمع متصل می‌شود تا از خروج بتن جلوگیری شود.

5-3 زمینهایی که در لایه های نازک تو خالی وجود داشته باشد و یا روی معادن متروکه واقع باشند، در اثر ریزش لایه های فوقانی (به دلیل نداشتن تکیه گاه) و یا ریزش سقف معدن، در معرض نشستهای شدید هستند. برای پیشگیری از چنین حالتی می‌توان مطابق شکل 10 شمعهایی را احداث نمود. ابتدا چاهکهایی به قطر 100 تا 150 میلمیتر و به عمقی که لایه های تو خالی را قطع کند، حفر می‌شوند سپس یک لوله ژئوتکستایل از جنس مقاوم و به قطر 200 تا 300 میلیمتر به همراه لوله ترزیق دو غالب وارد چاهک می‌شود و تزریق دو غاب پر مقاومت از ته چاهک آغاز می‌گردد. در لایه هایی که مقاومت خاک زیاد باشد، به اندازه قطر چاهک منبسط می‌شود. ولی در لایه های تو خالی و یا لایه های آب زیر زمینی، تحت فشار دو غالب، تا حداکثر قطر خود انبسباط می‌یابد. در نتیجه مطابق شکل تکیه گاهی برای لایه های سخت فوقانی ایجاد و از ریزش آنها جلوگیری می‌شود.
5-4 خاک زیرین ستون پلها، گاهی در اثر جریان آب شسته می‌شود. برای آنکه اتکای پی بر خاک مجددا حاصل گردد، می‌توان از ژئوتکستایل به صورت لوله استفاده کرد بدین منظور یک لایه ژتوتکستایل را در پیرامون سطح زیر پی جای می‌دهند و با دروغاب یا بتن پر می‌کنند. سپس لوله منبسط می‌شود و تماس پی با خاک به واسطه آن احیا می‌گردد. پس از آن فضای خالی داخلی سطح زیر پی از طریق لوله هایی پر از دوغاب پر مقاومت یا بتن پر می‌شود.


6- کاربرد ژئوتکستایلها به عنوان زهکشی
آب با وزن زیاد ومقاومت برشی ناچیز، همیشه عامل مخربی برای سازه های خاکی محسوب می‌شود و مسبب بسیاری از مشکلات خاک مثل روانگرایی یا زمین لغزه، تورم، آب شستگی و ... است، همچنین گاهی لازم است حفاری زمین، پایینتر از آب زیر زمینی موجود انجام گیرد. بنابراین باید به نحوی اثر آن را در توده خاک کنترل کرد و یا آن را از محل عملیات ساختمانی دور نموده، زهکشی عبارت است از تامین مسیری برای آب موجود در خاک تا بتواند با سرعت مناسب و به طور تدریجی و بی خطر از توده خاک خارج شود. به طور کلی ژئوسینتیکهایی که به عنوان زهکشی به کار می‌روند یا به صورت نواری هستند و یا صفحه ای زهکشهای فتیله ای از نوع نواری و ژئونتها وژئوکامپوزیتها از نوع صفحه ای می‌باشند. در ژئوسینتیکهای صفحه ای آب در راستای صفحه زهکشی منتقل می‌شود ژئوپایپها نیز به صورت افقی زیر زمین کار گذاری شده به کمک یک فیلتر آب درون خاک را جذب و منتقل می‌کنند. کاربرد عمده ژئوتکستایلها در نقش زهکشی به شرح زیر می‌باشد.
6-1 در صورتی که جداره یک دیواره حائل نفوذ ناپذیر باشد، افزایش درصد رطوبت خاک پشت آن منجر به تشدید نیروهای وارد بر دیوار شده ممکن است باعث ناپایداری آن گردد. لذا لازم است امکان تخلیه آنها به طور دائمی‌فراهم باشد بدین منظور می‌توان
از یک لایه ژئوتکستایل به عنوان زهکشی در پشت دیوار استفاده کرد تا از ایجاد فشار هیدورستاتیکی در پشت دیوار جلوگیری گردد.

6-2 استفاده از ژئوتکستایل ها به عنوان زهکشی در حد فاصل قشر زیر اساس و بستر جاده در صورتی که تدبیرهایی برای خروج آبهای جمع آوری شده که اغلب آب باران هستند اتخاذ شده باشد، بسیار مناسب است به علاوه ژئوتکستایلها به علت درجه خلا زیادی که دارند. مانع نفوذ رطوبت مویینگی در قشر زیر اساس شده با قابلیت جذب آن در حدود دو لیتر در متر مربع، از تجمع آب و یخ زدن آن در مصالح خاکریز که از مهمترین عوامل تخریب روسازی جاده ها می‌باشند. ممانعت می‌کنند